ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ အလွမ္းေဝးကြာၿပီး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲတဲ့ ေတာေတြ၊ ေတာင္ေတြ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြထဲမွာ
ျဖစ္သလို ယာယီတဲထိုးၿပီး စစ္ေဘးတိမ္းေရွာင္ေနရတဲ့ အသက္ ၉၅ ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္ ကယန္းအဘြားအိုတစ္ဦးနဲ
႔ ဒီးေမာ့ဆိုဘက္က မိတ္ေဆြေတြဆီ ေျခက်င္ေလၽွာက္ ခရီးသြားရင္း ေတြ႕ဆုံျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဘြားေနတဲ့ တဲငယ္ေလးဟာ ၅ ေပအျမင့္ေလာက္သာ ရွိတဲ့ တဲပုေလးျဖစ္ၿပီး က်ဥ္းလည္း အေတာ့္ကိုက်ဥ္းလွတယ္။
ပကာသန ဘာမွမရွိ၊ တစ္ကိုယ္ရည္စာ သက္ကယ္မိုး ထရံကာတဲေလးမွာ ေက်ာတစ္ခင္းစာ နားေနအိပ္စက္ဖို႔နဲ႔
ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ဖို႔အတြက္ ေနရာေလးပဲရွိတယ္။
တဲေလးရဲ့ အျပင္ဘက္ ေနပူဆာမွာ ထမင္းေျခာက္နဲ႔ င႐ုတ္ေတာင့္ေလးေတြ လွမ္းထားတယ္။ စစ္ျဖစ္လာလို႔
ေျပးရရင္ ထမင္းမခ်က္နိုင္ခ်ိန္ စားဖို႔ အေရးေပၚ ရိကၡာေျခာက္ ထင္ပါရဲ့
ကိုယ္ခ်င္းစာနာခဲ့ရတယ္ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပဲ။ ဒီအဘြားအိုဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္တုန္းက အသက္ ၁၀ ႏွစ္
သမီးအရြယ္မွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ စစ္ေဘးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ရတယ္။
အခု အသက္ ၉၅ ႏွစ္ေက်ာ္ရွိလာတဲ့အထိတိုင္
စစ္ေဘး စစ္ဒဏ္ကိုခံေနရဆဲ။ အသက္တာမွာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ ဘယ္ႏွခါ အိုးအိမ္စြန႔္ခြာထြက္ေျပးခဲ့ရမွန္းကို
မေရတြက္နိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ဗ်။ အိုမင္းလာရင္ မသန္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ စကားကို အဘြားက ျပက္ရယ္ျပဳေနသလားပဲ။
လူ႔သက္တမ္း ႏွစ္ ၁၀၀ နီးပါးကပ္ေနၿပီဆိုေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္သြားလာ ရွာေဖြ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္နိုင္တုန္းပဲဗ်။
ဘဝတေလၽွာက္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေလာကဒဏ္က အခုလို သန္မာေနေအာင္ သင္ၾကားေပးလိုက္တာမ်ားလား။
အဘြားကိုယ္တိုင္ေဖာက္တဲ့ ေခါင္ပူအိုးေလးကို ယူၿပီး တစ္ငုံေလာက္ ျမည္းစမ္းၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စစ္မွန္တဲ့
ေခါင္စစ္စစ္ရဲ့ အရသာက သဘာဝတရားႀကီးနဲ႔ နီးစပ္ေစတဲ့ တံခါးေပါက္ပဲ။
အဘြားက ေခါင္ရည္ေရာင္းစားသူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရိုးရာ ေခါင္နဲ႔ ဧည့္ဝတ္ျပဳတာပါ။ ဆက္ေသာက္ခ်င္ေပမယ့္
အဘြားရဲ့ လုပ္အားကို မျပဳန္းတီးေစခ်င္ဘူး။
ဒီေတာ့ ေငြစေငြနေလးနဲ႔ ဂါဝရျပဳၿပီး ေသာက္ဖို႔ အိတ္ကပ္ထဲ ႏွိုက္ၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ရာတန္တခ်ိဳ႕က
စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ထြက္လာတယ္။ ငါအေတာ္ ခ်မ္းသာေနၿပီပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ ကိုယ္ေျဖလိုက္တယ္။ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး
အဘြားတဲရဲ့ အျပင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ဒီဘြားလိုပဲ တျခားေသာ ယာယီတဲေလးေတြထဲမွာ အေမအိုေတြ။ အဘိုးအိုေတြ၊
မိခင္ေတြ၊ လူငယ္လူလတ္ပိုင္းေတြ၊ ကေလးသူငယ္ေတြ၊ နာမက်န္းျဖစ္ေနသူေတြ၊ မသန္စြမ္းေတြဟာ
စစ္ဆင္ေရးနယ္ေျမနဲ႔ ေဝးရာ ေတာေတြ၊ ေတာင္ေတြနဲ႔ ေတာင္ယာတဲေလးေတြမွာ အိုးအိမ္စြန႔္ခြာၿပီး ျဖစ္သလို
ေနထိုင္ေနၾကရတယ္။သူတို႔ေတြဟာ ေမြးရာပါနိုင္ငံသားေတြဆိုေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ လူမဆန္တဲ့
လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ နိုင္ငံသား အခြင့္အေရး ဘာတစ္ခုမွမရွိ၊ ေန႔စဥ္စားေသာက္နိုင္ဖို႔ ရိကၡာေထာက္ပံ့မယ့္သူမရွိ၊
က်န္းမာေရး ေစာက္ေရွာက္ေပးမယ့္သူမရွိ။ျပည္သူက ျပည္သူ႔ကို မၽွေဝေပးရင္း တစ္ဘဝ တစ္ခႏၶာအတြက္
မနည္း႐ုန္းကန္ေနၾကရေလတယ္။လူတိုင္း လူတိုင္း ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ္ရြာမွာ လုံျခဳံတဲ့ ရွာေဖြစားေသာက္မႈနဲ
႔ ေႏြးေထြးတဲ့အိမ္ေလးကို ျပန္ေနထိုင္ခ်င္ၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။
ကိုယ္လည္း ကိုယ့္ဇာတိ လားရွိုးၿမိဳ႕ေလးကို လြမ္းလွၿပီ။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ မုခ်က်ဆုံးရမည္။
ေဆာင္းပါးရွင္အား ေလးစားစြာျဖင့္# ခရက္ဒစ္
